Tradycyjnie bułeczki bao są robione z ciasta drożdżowego – z mąki pszennej, drożdży, cukru, tłuszczu i octu ryżowego. Przygotowuje się je w niższej temperaturze niż w przypadku naszych pieczyw i bułek, dlatego ich powierzchnia nie ma chrupiącej i ciemniejszej skórki. Dzięki temu są zdrowsze, ale za to krótko zachowują świeżość i trzeba je szybko zjeść. Skórka jest jasna, błyszcząca oraz wilgotna, a gotowanie na parze nadaje bao też charakterystyczną, lekką, sprężystą, miękką oraz puszystą konsystencję. W smaku, wyglądzie i konsystencji przypominają nasze pampuchy, czyli kluski na parze, podobnie jak one są bardzo sycące.

Można dodać, że gotowanie na parze jest charakterystyczne dla całej kuchni azjatyckiej, tak przygotowuje się również ryż i pierożki. Tradycyjnym naczyniem tamtejszej kuchni są bambusowe parowary, czyli koszyczki z przykrywką, które pozwalają gotować zdrowiej i smaczniej bez tłuszczu. Często mają dwa lub więcej pięter, dzięki czemu można jednocześnie przygotować więcej różnych składników, często są to także mięso czy warzywa.

Historia baozi

Bao mają historię sięgająca około 2 tys. lat i są istotnym elementem kulinarnym w Azji Wschodniej. Pierwsze wzmianki pochodzą prawdopodobnie z kronik dynastii Han, a według legendy zostały wynalezione około III wieku n.e. Stały się jedną z podstaw diety, zwłaszcza na północy Chin, gdzie powszechnie uprawiano pszenicę. „Bao” jest skróconą, ale powszechną formą od nazwy „baozi”, która w dialektach północnych Chin dosłownie oznacza „bułeczka”. Nazywane bywają też „bao buns”, a w wersji bez nadzienia „mantou”. Nadzienie zresztą pojawiło się dopiero około roku 600 n.e. Stopniowo też stały się popularne w Azji południowo-wschodniej i stopniowo ewoluowały. Oryginalnie były okrągłą bułką z nadzieniem w środku. Prawdopodobnie otwarta, czyli ulepszona forma pojawiła się w Tajwanie, dzięki czemu można było nadziewać je większą ilością i różnorodnością składników. Wszechstronność bao, jeżeli chodzi o nadzienie, pozwoliła dostosować je do regionalnych smaków. Obecnie nie tylko w Azji są popularne, można je spotkać w restauracjach serwujących kuchnię azjatycką na całym świecie. W wielu sklepach można także kupić gotowe, również mrożone bułeczki bao.

Roślinny ser

Tofu pochodzi z Chin, znano je tam już ponad 2 tys. lat temu. Jest popularne w krajach południowo-wschodniej Azji. Z definicji to roślinny produkt spożywczy pozyskiwany z mleka sojowego w procesie jego zagęszczania. Następnie jest prasowane na bloki o różnym stopniu twardości. Nazywane jest twarożkiem lub serem sojowym. To nabiał zwierzęcy, czyli wegetariański i wegański zamienniki sera. Stanowi źródło pełnowartościowego białka roślinnego, tłuszczów nienasyconych, witamin, wapnia oraz innych minerałów. Ma bardzo neutralny, według niektórych mdły smak, ale za to łatwo chłonie sosy oraz przyprawy i przejmuje smak innych produktów.

Azjatycki sos

Sos teriyaki pochodzi z Japonii, ale jest typowy dla całej kuchni azjatyckiej, tak jak jego składniki. Podstawą jest sos sojowy, do tego ocet ryżowy, olej sezamowy, imbir, czosnek, brązowy cukier, miód, skrobia kukurydziana i woda. Jest wyrazisty, dlatego często łączy się go z delikatnym ryżem czy tofu dla dodania potrawom charakteru. Jest też bardziej wszechstronny jako sos do różnych dań, do maczania, jako marynata czy glazura. Ma słodko-słony smak z nutą umami i ciemny kolor, który zawdzięcza sosowi sojowemu i karmelizowanemu cukrowi, a podczas gotowania tworzy błyszczącą glazurę. Nazwa pochodzi od słów „teri”, czyli „połysk” oraz „yaki”, czyli „grillowane”.