Ziemniaczane kluski z nadzieniem w środku, które dla wielu przywodzą na myśl smaki dzieciństwa. Chyba najbardziej popularne, znane i tradycyjne są knedle ze śliwkami, które dojrzewają późnym latem. Jednak to proste, ale pyszne danie można nadziewać tym, na co akurat jest sezon. Przygotowywane są także z nadzieniem mięsnym, warzywnym czy z serem. W Polsce najbardziej popularne i lubiane są wersje owocowe, choć połączenie ziemniaków z owocami na pierwszy rzut oka może wydawać się dziwne. My proponujemy knedle z truskawkami, sezon na nie zaczyna się znacznie wcześniej niż na śliwki. Również będą smaczne, aromatyczne i pożywne. To świetna propozycja na słodki obiad, ciepły podwieczorek czy letni deser.

Knedle przygotowuje się z ugotowanych ziemniaków przepuszczonych przez praskę, mąki oraz jajek, nadziewa i gotuje do miękkości w wodzie. Są dość proste w przygotowaniu, trochę trzeba polepić, ale efekt to wynagradza. Można je podawać z roztopionym masłem, podsmażoną na maśle bułką tartą, cukrem, cynamonem czy z dodatkiem sosów, kwaśnej lub słodkiej śmietany.

Ciekawostka: Knedle ziemniaczane z truskawkami w wariancie łódzkim są polewane roztopionym masłem i podawane z… duszoną młodą kapustą z cebulką okraszaną słoninką. To popularna potrawa w tym mieście. Przy czym warto zauważyć, że można przygotować wersję bez nadzienia, która może być dodatkiem do dania głównego.

Knedle a knedliki

Knedle z nazwy mogą kojarzyć się ze znanymi, czeskimi knedlikami. To podłużne bułki, które po ugotowaniu kroi się w plastry, odgrzewa na parze i podaje do obiadowych dań mięsnych. Robi się je z ciasta drożdżowego, ale też z ugotowanych ziemniaków. Knedle to mączno-ziemniaczane kluski, których ojczyzną są Niemcy, a konkretnie Bawaria. Dlatego są popularne w regionach z nią sąsiadujących, czyli w Polsce, Czechach i w Austrii. Pierwsze przepisy pochodzą z XVIII wieku, choć miały być znane już wcześniej, ale forma była inna, podobnie jak składniki, które zależały od stopnia zamożności. Ziemniaki pojawiły się wraz z ich rozpowszechnieniem się w Europie. Obecnie zależnie od regionu spotyka się różne warianty, choć w wymienionych krajach najczęściej są to wersje owocowe, ale inne i typowe dla każdego z nich.

Nazwa w języku polskim pochodzi od niemieckiego słowa „knödel”, co oznacza „kluska”. W Niemczech i Austrii odnosi się także do pyz ziemniaczanych oraz drożdżowych. Nazwa knedliki też ma wywodzić się z niemieckiego i też knedlami bywają nazywane, bo również można je nadziewać. Wtedy formuje się kule tak jak w przypadku knedli. Jest to w Czechach tradycyjny przysmak, często uważa się, że właśnie tej kuchni zawdzięczamy knedle z owocami. Podobno Czesi, Niemcy oraz Austriacy wiodą spór o to, czyje są knedle. Faktem jest, że w Czechach stale goszczą w domach i restauracjach w różnych wersjach. Być może różnica wynika z języka? Bo po czesku te kluski brzmią po prostu „knedlík”.

Czyli w zasadzie jest to to samo, choć nie do końca. Nazwa knedliki funkcjonuje głównie w odniesieniu do konkretnych, czesko-słowackich potraw. Nazwa knedle ma bardziej ogólne i szersze znaczenie. Odnosi się także do okrągłych klusek bez nadzienia z innych składników.

Polskie kluski

Powyższe spory nie zmieniają faktu, że Polska potrawami mącznymi, w tym kluskami stoi. Nasza kuchnia jest z nich znana i są dla niej charakterystyczne. Z ziemniaków, twarogów, z mąki, z nadzieniem lub bez niego. Mają najróżniejsze kształty, serwowane są na słodko i na słono, jako główne danie lub dodatek do innych potraw. Pierogi, kluski, kopytka, pyzy, knedle, kartacze czy leniwe. Niektóre są typowo polskie i stąd pochodzą. A same knedle, choć z Polski nie pochodzą, to i tak wydają się być typowo polskie i są w naszym kraju uwielbiane.